De aristocratische families die tot de Europese toplaag behoren, zijn op verschillende plaatsen gevestigd en voelen zich met verschillende landen en culturen verbonden. Het Huis Arenberg laat toe om dit op een unieke wijze te vatten. Vandaag wordt die Europese uitstraling als een wezenlijk onderdeel van de familiale identiteit ervaren, maar in de 19de eeuw lag dit supranationaal identiteitsbesef moeilijker en ging het gepaard met heel wat onzekerheid en twijfel. Na de revolutionaire periode werd de familie geconfronteerd met een veranderende economische, sociale en politieke omgeving, waardoor de familiale positie op het spel werd gezet. Om haar vermogen, macht en prestige te handhaven werd de familie gedwongen tot een behendig heen en weer laveren, tot een herziening van de dynastieke loyauteit en van de nationale opties, wat soms tot tegengestelde keuzes kon leiden. De verschillende dimensies van de gevoerde strategieën tonen aan dat de keuze van meerdere vestigingsplaatsen geleidelijk aan wordt prijsgegeven omdat het niet langer verenigbaar is met de ontplooiing van de nationale staten. Ook de uitbeelding en de praktijk van de machtsuitoefening worden anders ingevuld door de herontdekking van de lokale verankering als notabele.